- ۰ نظر
- ۱۴ مهر ۹۴ ، ۱۳:۱۶
تلخی داستان زندگی این زنان، آنچنان عریان است که نوشتن در موردشان احتیاجی به مقدمه ندارد. آنچه روایت میشود، داستان زنانی است که در بسیاری موارد خودشان نقش چندانی در سوژهشدن نداشتهاند، اما حالا با زندگی در پارکها، خانههای خرابه، کمپهای ترک اجباری، «شِلتر» بانوان و تحمل نگاههای سنگین جامعه به عنوان عضوی اضافه، تاوان پس میدهند.
آنچه در ادامه میخوانید، حاصل ساعتها گفتوگو با زنان معتاد خیابانی در دو منطقه شوش و مولوی و زنان معتاد خانگی در «TC زنان چیتگر» است؛ کسانی که با وجود تمام تجربههای دردناکشان بویژه بر اثر مصرف «شیشه» و بیمهای آینده، همچنان برای رسیدن به زندگی بهتر میجنگند و حالا به تنها چیزی که نیاز دارند محبتی است که کورسوی امید را در دلهایشان زنده نگه دارد.
(بسم الله الرحمن الرحیم)
متن سخنرانی استاد رائفی پور یا موضوع موسیقی
موسیقی و معیار تشخیص خوبی یا بدی آن:
مسئله موسیقی بسیار فراگیره ، ما تقریبا کمتر آدمیو پیدا میکنیم که موسیقی گوش نکنه ، خیلی خیلی کم ، حالا این موسیقی یک بار برای یک نفر یک نوحه هست که یک نوع موسیقیه برای یک فرد قرآنه که یک نوع موسیقیه ، برای فرد دیگری موسیقیه داخلی ، برای فردی موسیقیه خارجیه، شاخص تعیین اینکه ما چه موسیقیی گوش بکنیم یا نکنیم چیه؟
افراد مبتلا به اعتیاد بر رفتار خود، بر آنچه انجام میدهند، مصرف میکنند یا استفاده میکنند کنترلی ندارند. ممکن است بیماریشان به نقطهای زیانبخش و پرخطر برسد. اعتیادها تنها محدود به مواد مصرفی نظیر داروها و مخدرها یا الکل نمیشوند، بلکه به معنای واقعی کلمه همه چیز، از موارد انتزاعی چون قمار گرفته تا فراوردههای به ظاهر بیضرری نظیر شکلات را دربرمیگیرند. به سخن دیگر، اعتیاد به وابستگی به مواد (مانند مواد مخدر یا دارویی) یا اعتیاد رفتاری (مانند قمار) اطلاق میشود.