دل نوشته ای برای امام زمان (عج )

(بسم الله الرحمن الرحیم)

از خواب که بیدار می شوی یک نگاه به بیرون می اندازی، انگار امروز فرقی با روزهای دیگر دارد. آسمان، پرندگان، درختان و در کل، زمین و زمان، یک حال و هوای دیگری دارند.

این توصیف صبح جمعه است که لبریز است از امید و احساس شوق وصال و پایان انتظار.

و اما غروب جمعه…

همان لحظه ای است که اخساس می کنی همه ی کائنات و موجودات دلشان گرفته است، دل گرفته و غمگین آن منجی ای هستند که “المعز الولیا و مذلّ الاعداء” است، همان مولایی که “السبب المتصل بین الارض و السماء” است، همان امامی که “الطالب بدم المقتول بکربلاء” است، همان ” المضطر الذی یجاب اذا دعی است.

همان مهدی ای که به یاد ماست و ما به یادش نیستیم…

انا غیر مهملین لمراعاتکم و لا ناسین لذکرکم.

ما نسبت به احوال شما بی تفاوت نیستیم و یاد شما را فراموش نمی کنیم.

آیا رواست دل آن امامی را از خودمان برنجانیم که همیشه به یاد ماست و آیا رسم دوستی و دلدادگی است که خاطر آن کسی را آزرده کنیم که همواره به فکر ماست؟

اللهم عجل لولیک الفرج والعافیة و النصر و اجعلنا من خیر انصاره و اعوانه و المستشهدین بین یدیه