پیرامون نظر آیت الله شاه آبادی درباره نامزدی آیت الله رئیسی در انتخابات ریاست جمهوری
آیت الله شاه آبادی بزرگوار، از نامزدی آیت الله رئیسی در انتخابات ریاست جمهوری به این دلیل که ایشان در آستان قدس رضوی (ع) مدیریت خوب و امیدوار کننده ای را به نمایش گذاشته بودند گلایه کرده اند، که ضمن احترام به مقام شامخ این عالم بزرگوار و تشکر بابت حسن نظرشان نسبت به مدیریت توانمند آیت الله رئیسی، لازم میدانم توضیحاتی در این موضوع بیان نمایم:
هرچقدر که خادم امام رضا(ع) و زوار و مجاوران امام رضا (ع) بودن ارزشمند است، خدمت به کشور امام رضا علیه السلام و جمله ارادتمندان به آن حضرت در این کشور، اگر خالصانه و موثر باشد، ارزشمندتر است و شاید اگر خود حضرت رضا علیه السلام در بین ما حضور جسمانی داشتند، بهترین خادمان خود را برای خدمت به ارادتمندانشان که تحت فشارهای ناشی از ناکارآمدی مدیران غیرانقلابی قرار گرفته اند، انتخاب میکردند و نه صرفا برای خدمت به آستان مقدس آن حضرت در مشهد یا خراسان رضوی(ع).
در حالی که مدیران اجرایی کشور سالهاست که از اجرای سیاستهای کلی نظام و رهنمودهای مقام عظمای ولایت به انحاء ممکن سرپیچی میکنند، بدنامی این شیوه های مدیریت غیرانقلابی و غیراسلامی و اثرشان بر معیشت و مشکلات مردم، مغرضانه به اسم کلیت نظام اسلامی و اسلام نوشته میشود، که در چنین شرایطی حضور یک مدیر انقلابی، خوش سابقه و خوش نام رسالتی در امتداد رسالت اهل بیت که همانا خدمت به اسلام است پیدا میکند.
نکته دیگر این که اگر چه مبنای انتقاد آیت الله شاه آبادی ، حسرت بابت حسن مدیریت آیت الله رئیسی است اما کاش توجه میشد که انتشار علنی چنین نامه ای چطور مورد سوءاستفاده دشمنان قسم خورده اسلام و نظام اسلامی قرار گرفته است و کاش ایشان توجه میفرمودند که چگونه دشمنان نظام اسلامی، ایادی فتنه و منحرفان از مسیر ولایت، از حضور آیت الله رئیسی به خشم و خروش آمده اند که اگر چنین توجهی داشتند قطعاً حرکتی نمیکردند که نظر ایشان را برای هجمه به ایشان مهیا نمایند.
برخی مواضع که بعضا از سوی علما و مراجع بزرگوار بیان و موجب سوءاستفاده، خوشحالی و مانور ضدانقلاب یا جریانات غیرانقلابی میگردد، بیش از هر چیز حاکی از ضعف در دفاتر و مشاوران این علمای جلیل القدر است، چرا که ایشان هستند که غالبا در ارائه جامع و مناسب اخبار، اطلاعات و تحلیلها به علما و ارائه بازخورد واکنش جامعه و رسانه ها نسبت به مواضع علما، اهمال میکنند و عملا باعث اتخاذ مواضعی میشوند که ضررهایشان به مراتب بیش از منافعشان است.
