سرور جوانان بهشت
ابن عباس می گوید : رسول خدا (ص) در جایی نشسته بود. حسن (ع) به سوی حضرت می آمد. چون پیامبر (ص) او را دید ، گریه کرد و فرمود : «بیا به سوی من ، بیا به سوی من ای پسرم!». حسن (ع) هم نزدیک آمد ، تا روی زانوی راست پیامبر (ص) نشست . رسول خدا (ص) فرمود : «اما حسن ، همانا او پسر من است و از من است و نور چشم من و روشنی قلب من و میوه ی دل من و آقای جوانان بهشت و حجت خدا بر امت است ». امر حسن (ع) امر من است و کلام او ، کلام من است . کسی که از او پیروی کند ، مرا پیروی کرده و کسی که او را نافرمانی کند ، مرا نافرمانی کرده است ». در ادامه ، از شهادت ایشان خبر داد و فرمود : «هر کس که بر حسن (ع) گریه کند ، کور نمی شود ، روزی که چشمها کور می شود ؛ و کسی که برای او غمگین شود ، دلش غمگین نیست ، روزی که دلها غمناک اند ؛ و کسی که در بقیع او را زیارت کند ، قدمهایش بر پل صراط نمی لغزد ، روزی که قدمها می لغزند»(1)
